Een benefietmaaltijd ten voordele van de fundraising van Shadi, onze poetsman

De grote wereldconflicten blijven ons – en wat moeten we ons daar gelukkig om prijzen! – in Vlaanderen en België grotendeels bespaard. Soms echter komen ze toch heel dicht bij. Sedert een maand zijn honderdduizenden onschuldige burgers in de Gazastrook op de vlucht voor bombardementen en oorlogsgeweld en zijn zij verstoken van de meest basale humanitaire voorzieningen, zoals eten, drinkbaar water, medicijnen, enzovoort. Dat verhaal lijkt ver van ons bed, maar het krijgt in Labora een heel concreet gezicht. Shadi, de man die je vaak met gezellige muziek het gebouw ziet onderhouden en poetsen, is een Palestijnse vluchteling en komt uit Gaza. Zijn familie woont er nog en probeert zich in leven te houden.

‘Ik kwam een drietal jaren geleden in België aan’, vertelt Shadi, ‘na een omzwerving van enkele jaren in Turkije en Griekenland. Ik behaalde in Gaza een bachelor in journalistiek en een bachelor sociaal werk. Ik werkte er o.a. voor de radio en de TV, maar in 2017 besloot ik te vluchten. Het leven onder Hamas werd onhoudbaar. Ik ben de oudste van zes kinderen. Mijn ouders wilden niet dat ik op de vlucht zou gaan, maar ik zag geen toekomst meer in Gaza en wilde – als oudste van mijn gezin – mijn familie een beter leven kunnen bieden. Ik dacht dat te kunnen doen vanuit Europa. En dus ging ik weg – en omdat mijn ouders mij niet zouden laten gaan hebben, deed ik dat zonder afscheid van hen te nemen. Hartverscheurend. Pas toen ik de grens met Egypte was overgestoken en in Caïro was beland, belde ik hen op om te zeggen dat ik was weggegaan.

                Vanuit Egypte kwam ik via Turkije in Griekenland terecht. Ik zwom letterlijk van het ene naar het andere land en was zo uitgeput door die overtocht dat ik in Griekenland 45 dagen in het ziekenhuis werd opgenomen. Nadien werkte ik daar o.a. voor Action for Education, een NGO die onderwijs biedt aan vluchtelingen, migranten en asielzoekers. Uiteindelijk besloot ik op aanraden van een Palestijnse vriend naar België te komen. Ik vroeg hier asiel aan en ben sedert een tijd erkend als vluchteling.’

‘Dat ik hier ben en mijn familie nog in Gaza zit, is verscheurend en heartbreaking’, gaat Shadi verder. ‘Nu, in deze oorlogssituatie al helemaal, maar ook vóór de oorlog was dat al zo. Het is ontzettend hard om weg te gaan uit je land, weg van je familie. Maar doordat ik gevlucht ben, kan ik hen wél helpen. Elke maand stuur ik geld naar hen op zodat zij beter kunnen overleven. Ik heb drie broers en twee zussen. Met mijn financiële steun studeerde één van mijn zussen bijvoorbeeld rechten in Gaza. Met het geld dat ik mijn familie toezend, hebben ze een huis kunnen verbouwen. Wat daar nu, door de bombardementen door het Israëlische leger, nog van zal overblijven, is natuurlijk de vraag. Nu ligt alles plat.’

                ‘Ik ben nu drie jaar in België’, vervolgt Shadi zijn verhaal, ‘en ik doe er alles aan om mij hier te integreren. Ik studeer Nederlands en begrijp ondertussen zowat alles van een Nederlandse conversatie. Nederlands praten lukt ook, maar iets minder goed – het is écht geen makkelijke taal. Ik werk en wíl ook werken. Ik ben niet gekomen om te profiteren of om te krijgen. Ik wil allerhande leren om hier zelf mijn leven op te bouwen – ‘teach a man to fish, don’t give him a fish’: dat is mijn visie op het leven. Na mijn aankomst in België leefde ik een tijdje bij Samusocial in Brussel maar ondertussen woon ik in Weerde bij Mechelen, samen met mijn verloofde, Petra. We hebben al langer plannen om te trouwen – ik hoop dat dat er nu snel kan van komen. Ik werk nu als poetsman, maar ik droom ervan nog andere dingen te doen: misschien toch opnieuw als journalist werken, of een Palestijns restaurant openen – ik kan echt lekkere gerechten maken, al zeg ik het zelf. Mogelijkerwijs ga ik opnieuw studeren en via online onderwijs aan KU Leuven mijn bachelor sociaal werk opwaarderen zodat ik opnieuw als sociaal werker zou kunnen werken – eventueel met oudere mensen, want dat ligt me wel.’

Maar ondertussen is het oorlog in zijn land van oorsprong; al meer dan een maand is het er de hel op aarde. ‘Van de huidige situatie in Gaza lig ik dag en nacht wakker’, vertelt Shadi. ‘De toestand daar is onbeschrijfelijk. Mijn ouders overleven – letterlijk, meer dan dat is het niet. Ik probeer zoveel mogelijk contact te hebben met hen. Mijn neef en zijn gezin zijn omgekomen. Van één van mijn broers hebben we al dagen geen nieuws: misschien leeft hij nog, misschien niet. De bombardementen stoppen niet en daarbij wordt niets ontzien. Alles wordt kapot geschoten. Vanochtend nog werd een ziekenhuis geraakt – zelfs het meest basale humanitaire oorlogsrecht wordt geschonden. Wie doet zoiets, een ziekenhuis aanvallen? Of mensen die op de vlucht zijn? Wij zijn op alle mogelijke manieren slachtoffer. Wij zijn niet vóór Hamas; wij willen simpelweg vrede en gerechtigheid. Wij willen gewoon leven, zoals alle mensen willen.’

‘Ik voelde en voel me zo machteloos’, vervolgt Shadi, ‘en daarom ben ik met een fundraising begonnen. Ik zamel geld in waarmee hulppakketten worden samengesteld met voeding en water. Zo probeer ik my people van hieruit bij te staan.’

Labora wil met graagte zijn solidariteit met Shadi betuigen. Daarom organiseren we op woensdag 29 november vanaf 17u een benefietmaaltijd voor de fundraisingactie van Shadi. We serveren die avond een maaltijd bestaande uit een hoofdgerecht en dessert, en vragen daarvoor een bijdrage van (minstens) 25 euro (voor de gebruikers van Labora) of (minstens) 15 euro (voor de studenten).

Labora bekostigt de maaltijd; de opbrengst van het etentje wordt integraal doorgestort naar de fundraisingrekening van Shadi.

We hopen op een overweldigende aanwezigheid van jullie allen!